Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Το ΦΩΣ που (ΔΕΝ) ΣΒΗΝΕΙ ...



Με την ευκαιρία πολλών δημοσιεύσεων για την σημερινή ημέρα της Μητέρας, θα ήθελα να παρουσιάσω (ξανά) μια "άγνωστη" για πολλούς ελληνική ταινία του 2000:

«Το φως που σβήνει»,
 
μια δραματική αφήγηση, που εστιάζεται στη βαθιά φιλική σχέση μεταξύ ενός φαροφύλακα και ενός παιδιού με προβλήματα όρασης, το οποίο όμως διαθέτει ένα εκπληκτικό ταλέντο στη μουσική και φυσικά στην μητέρα του. Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία ενός μικρού μουσικού με πρόβλημα όρασης, όταν κέρδισε το μουσικό βραβείο:
 
«θα βλέπω μέσα από τη μουσική».
 
Η ταινία αυτή επαναφέρει μια απρόσμενη διάσταση στις ελληνικές παραγωγές.
 
Οριοθετεί ένα είδος κυνηγιού: κυνηγώντας το φως (ή αλληγορικά την αγάπη) σημαίνει:
 
κυνηγώ την ελευθερία μου;
 
και αν

 το φως (ή η αγάπη) χάνεται σταδιακά σημαίνει χάνω σταδιακά και την ελευθερία μου;
 
Όμως η αγάπη, η μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να απελευθερώσει ότι η φύση στερεί;

 Η κίνηση των σωμάτων, το ηλιοβασίλεμα, ο παφλασμός των κυμάτων είναι κάτι οικείο που δεν μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα...δουλεύω νοητικά όχι το τυχαίο, αλλά το ιδεατό και συνθέτω την γοητεία της αισιοδοξίας και ενός νέου κόσμου, όχι πια σκοτεινού και αφιλό-ξενου, αλλά πιο ζεστού και φωτεινού...!
 
Τα σύνορα του κόσμου (μου) αλλάζουν...μεταβάλλονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται....!
 
Ζωή που συνεχίζεται και ΑΓΩΝΑΣ συνάμα...η ΖΩΗ είναι εδώ...Το πραγματικό ΦΩΣ δεν μπορεί ποτέ να νικηθεί ποτέ από το σκοτάδι..λάμπει πάντα και καθοδηγεί τον άνθρωπο...τον βασανισμένο, απογοητευμένο άνθρωπο σε μια δυνατή μορφή...ένας ύμνος στην ελεύθερη και αγωνιστική πτυχή της ζωής και της αναζήτησης...
 
Ο άνθρωπος εξυψώνεται σε μια μεγαλειώδη μορφή...ορίζει την ζωή του...μέσω της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ που ξεπερνά τα όρια μιας μικρότητας και βολέματος ..περισσότερο ΦΩΣ λοιπόν από συν-ανθρώπους που είναι κοντά μας ..το αγαπούν ..το πρεσβεύουν και το ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ......
 
Η ΜΑΝΑ …αυτή η μάνα που μόνη παλεύει απέναντι σε τόσα μέτωπα ανοικτά με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να είναι και το παράδειγμα μάνας: αγωνίζεται και αγωνιά για την επιβίωση τους....δίνει παράσταση ζωής κρύβοντας προσεκτικά τα διαλυμένα κομμάτια της ...
 
Tο φως φαντάζει για τον μικρό βιολιστή (και για κάθε επίδοξο " βιολιστή"), σαν ένα παιγνίδι χωρίς κανόνες…ενώ η χαρά του φωτός είναι δεδομένη για τους πιο πολλούς από εμάς...όπως και η σχέση με την μάνα !
 
Για άλλους όμως σαν τον μικρό Βλαδίμηρο μετουσιώνεται σε μια ιδέα που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή, χωρίς μια άκρατη φαντασία……και αυτό είναι το πιο σημαντικό: το φως γίνεται τότε το παν – ένα φως που δεν μπορείς να δεις, αλλά μπορείς.... να αισθανθείς…όπως ακριβώς και η αληθινή αγάπη !!!
 
Αυτό(ή) είναι που σε κάνει να νιώθεις πιο όμορφα…!
 
ΕΠΕΤΡΕΨΕ στον εαυτό σου να το(την) ανακαλύψει………όπως ακριβώς και ο μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας...!
 
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:
 
Ο μικρός Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι πριν επιλεχθεί να πρωταγωνιστήσει στην ταινία, ήταν πλανόδιος μουσικός και έπαιζε βιολί συνοδευόμενος από τη μητέρα του σε ταβέρνες - ένα πολύ σκληρό νυχτοκάματο για ένα ανήλικο παιδί και μια μόνη στη ζωή γυναίκα - για να μπορέσει να επιβιώσει.
Μια μάνα σήμερα παίρνοντας - λόγω διάφορων συνθηκών ή συγκυριών - την απόφαση να ζήσει μόνη με το(τα) παιδί(ά) της με φόντο την γκρίζα ερημιά ενός τόπου, που μοιάζει ξεχασμένος από Θεό για τους αδύναμους απέναντι στους ισχυρούς του χρήματος, επιβεβαιώνει συνεχώς την αγωνία όλων μας απέναντι στον κόσμο.
 
Χρειάζεται την στήριξη κάποιου, κι αυτός θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να τη βοηθήσει, ακόµα κι αν χρειαστεί να προκαλέσει όλη αυτή την βαρβαρότητα, που την απειλεί εναντίον του. Όμως σε αυτό τον κόσμο πολλές φορές χρειάζεσαι χρόνο για να ξεχωρίσεις τους φίλους από τους εχθρούς....
Απομονωμένοι σε έναν κόσµο δίχως νόµους ή καλύτερα με τον νόμο του πιο ισχυρού, οι δυό τους θα έρθουν αντιµέτωποι µε το παρελθόν, τις προσωπικές τους αξίες και τον ίδιο τους τον εαυτό, σε μια πάλη µε απροσδόκητες συνέπειες.
 
Και σ΄αυτήν την πάλη υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμήσουν να πονέσουν τον άλλο με την αλήθεια, παρά να βλέπουν τον αγαπημένο τους να ζει με την ψευδαίσθηση του ψέματος. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι που διακρίνουν το δίκαιο από το άδικο … που προσφέρουν μια αντικειμενική θέαση, χωρίς να μεροληπτούν….που συνεχίζουν αδιάκοπα να σας αποδεικνύουν την αγάπη και την εκτίμηση που σας έχουν.
 
Άνθρωποι με αξιοπρέπεια και αρχές που ξέρουν πότε να αποχωρήσουν και πότε να συνεχίσουν, πότε κέρδισαν και πότε έχασαν. Άνθρωποι μαχητές που ξέρουν πως να δίνουν, να νοιάζονται και να αγαπούν, χωρίς να πνίγουν ή να καταπιέζουν.
 
Άνθρωποι που ξέρουν την αίσθηση που αφήνει η απώλεια, ο πόνος, η προδοσία, το ψέμα, η απόγνωση και δε θα ήθελαν ποτέ να γίνουν αιτία για κάτι από αυτά πάνω σας…. Άνθρωποι που οι ψυχές τους ποτίστηκαν χρόνια με δάκρυα θάλασσας και δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν μέσα από αυτά…
 
Πολλές φορές θα θέλαμε μέσα στη νύχτα αυτούς που αόρατοι και αφανείς, ανοίγουν τις χαραμάδες της σκέψης και φωτίζουν την απόγνωση μας….αυτοί που σιωπηλοί και αθόρυβοι, μπορούν να σε συντροφεύουν στις σκοτεινές ώρες της μοναξιάς σου.
 
Μα ναι... τους ευχαριστούμε για την ζεστασιά που μας έδωσαν…. Είμαστε ευγνώμονες σε οποιαδήποτε δύναμη τους έφερε κοντά μας…… Να ξέρουν,  ότι οι σκέψεις μας πάντα θα τους συντροφεύουν και μακάρι – σε όλη τους την ζωή - να τους προστατεύουν…..
 
Αυτή είναι η δική μας Buonanotte απέναντι τους….!!!


Υπόθεση:
 
Η ταινία διαδραματίζεται στη γραφική Χάλκη, όπου ένας δωδεκάχρονος ( ο Χρήστος Μυρισιώτης) ζει με τη χωρισμένη μητέρα του Ελένη. Ο μικρός χάνει την όρασή του, από μία σπάνια αρρώστια, αλλά αναπτύσσει μια ιδιαίτερη ακουστική ευαισθησία ικανή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του στη μουσική. Στο πρόσωπο του γέρου Σουρσούμη, φαροφύλακα του νησιού βρίσκει κατανόηση και δημιουργείται μια βαθιά φιλική σχέση μεταξύ τους. Ο φαροφύλακας, αυτοδίδακτος μουσικός ο ίδιος, αντιλαμβάνεται το ταλέντο του μικρού και τον καθοδηγεί και στη ζωή, ως «πνευματικός δάσκαλος». Η μητέρα του αγοριού που είναι αντιμέτωπη με τη δύσκολη καθημερινότητα ενοχλείται από αυτήν την σχέση. Ωστόσο, ο ερχομός στο νησί μιας νέας δασκάλας θα αλλάξει το σκηνικό. Δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ικανότητες του μικρού ήρωα και με δική της πρωτοβουλία ο μικρός λαμβάνει μέρος σε ένα μουσικό διαγωνισμό που διοργανώνεται στην Αθήνα.
 
Σκηνοθέτης Βασίλης Ντούρος/ Παραγωγός ΑΤΤΙΚΑ ΑΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ/ Σενάριο Δέσποινα Τομαζάνη.
Πρωταγωνιστούν: Αλέκος Αλεξανδράκης,Βίκυ Βολιώτη, Ελισάβετ Νασλίδου, Βλαδίμηρος Γολοσίνσκι Τσερνόφ,Δημήτρης Μαυρόπουλος,Μπάμπης Χατζιδάκης,Στέλλα Γιάννη,Άλκης Κούρκουλος.
Πρώτη προβολή 2000/ Διάρκεια 92 λεπτά/Γλώσσα Ελληνικά/ Μουσική Δημήτρης Παπαδημητρίου.


 
 
Κυριακή 13 Μάϊου 2018
 
Για την αντιγραφή
 
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος

Περί Σεβασμού !!!



MΝΗΜΕΙΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ & ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ.
...

Στις κοινωνίες, όταν ένα απομονωμένο κράτος δεν διαθέτει ξεχωριστούς επιφανείς της εμπροσθοφυλακής τότε οδηγείται σε αφανισμό.

Εδώ και δεκαετίες, η χώρα τελματώνεται απο την αναξιοκρατία και την έκπτωση ή την δίωξη της αριστείας.

«Η έλλειψη αριστείας είναι η κύρια αιτία που δεν μπορεί η χώρα μας να αξιοποιήσει τους ανθρώπους της και αυτή είναι μια κατάσταση που δυστυχώς ανατροφοδοτείται συνεχώς.
Η έκπτωση της αριστείας δημιουργεί περισσότερη έλλειψη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, άρα και σεβασμού του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ και των Αξιών»

Ότι βιώνουμε σήμερα, δεν είναι απλά το αποτέλεσμα της φαυλότητας χρόνων, αλλά της συστηματικής διδαχής να πιστεύουμε σε ενα σάπιο σύστημα μετριοτήτων σε κάθε τομέα - ειδικά του Δημόσιου - και να τις αναδεικνύουμε, ως φωτεινούς και αλάνθαστους καθοδηγητές.......
 
Δείτε περισσότερα
 
 
 
Πέμπτη 26 Απριλίου 2018
 
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος
 

H ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ !!!




Την πιο βαθιά ανάσα της Πατρίδας να νιώσεις μέσα στις Δυνάμεις Καταδρομών…

όπως έγινε πραγματικότητα το παιδικό σου όνειρο να φορέσεις και να τιμήσεις τη στολή του Έλληνα Αξιωματικού με τον πράσινο μπερέ, τα επιρράματα των Καταδρομών και τις μεταλλικές πτέρυγες αλεξιπτωτιστή στο στήθος σου …. στη συνέχεια ταξίδι και μια ευχή στις επόμενες γενιές ….


Θυμήσου καλά Διονύση αυτό που αγάπησες τόσο πολύ, μην μετανιώσεις που δεν το πρόδωσες …...δεν το ευτέλισες …δεν το αρνήθηκες......πόσες θύμησες κι απόψε :

Αναμενόμενη η συνάντηση στην εκδήλωση της 27ης Φεβρ. 2018 για τα "70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ" στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (Λ.Α.Ε.Δ) των αξιωματικών της 2ας Μοίρας Αλεξιπτωτιστών της δεκαετίας του ‘ 90 με λευκά μαλλιά πια, απόστρατοι με πολιτική περιβολή, αλλά τόσο δυνατοί στην ψυχή τους …ο διοικητής της 2ας Μαλ αντισυνταγματάρχης(τότε)Γεώργιος Καραποστόλου, ο υποδιοικητής ταγματάρχης(τότε) Γεώργιος Πελεκάσης … οι διοικητές των Λόχων κρούσης Λοχαγοί(τότε) Βασίλειος Μπαλντούμης και Χρήστος Καρυώτης …ο υπολοχαγός(τότε) Αθανάσιος Παπασταύρου ....ο ανθ/γός(τότε) Βασίλειος Ψώνης ...

Τα λόγια του Κωστή Παλαμά από το ποίημα "Η λειτουργία δεν τελείωσε", (1925) στοιχειώνουν την αποψινή νύχτα για όλους τους Λοκατζήδες :

Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα'ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.....



Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ...ΜΠΛΕ !!!

All for blue…



Ένα σεμινάριο τόσο διαφορετικό από την πρωταθλήτρια και λαμπερή Katerina R. Topouzoglou στις 15.02.2018, με θέμα την…προστασία του καρχαρία…!!!

Η ανταμοιβή κι η ξεκούρασή των ανθρώπων, που ανήκουν συνειδητά στη «φυλή» της θάλασσας είναι το καθαρό χαμόγελό κι η αγάπη που καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια τους σαν την αντικρίζουν…. τίποτα δεν τους έχει χαριστεί εύκολα……. ακόμα και η σκέψη μας βυθίζεται στα γαλανά νερά του Αιγαίου, ώστε να το νιώθουμε σαν δεύτερο σπίτι μας.

Ένας αληθινός θαλασσινός μπορεί να κοιτάζει τους άλλους ανθρώπους βαθιά μέσα στα μάτια, να χαμογελά με ζεστασιά και να μοιράζεται τις εμπειρίες του προστατευτικά…

Κατερίνα ....σ΄ ευχαριστούμε !!!


 Πέμπτη 15.02.2018

Διονύσιος Κ.Αναστασόπουλος

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ !!!




Μου απομένουν πια λίγες καραμέλες στη σακούλα……όσα και τα Θέλω μου.....

Θέλω να ζω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση..........

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.....


Που δε θεωρούν τον εαυτό τους "εκλεκτό", πριν από την ώρα τους.....


Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους......


Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.....


Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.......


Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα, που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Σκοπεύω πια να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες, που μου απομένουν μέσα…

Και είμαι σίγουρος, ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼ όσες έχω ήδη καταναλώσει......

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος, αλλά ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου......

Οι καραμέλες θα έχουν τελειώσει πια ......



Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Για την αντιγραφή
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος

Περί Αριστείας !!!

 
Βάδισε μόνος του στην πρωτεύουσα…. ορφανός από πατέρα και από μάνα …στάθηκε πατέρας όμως ο ίδιος για τα 4 αδέρφια του, που έμειναν πίσω στο χωριό ….τα στήριξε με όλη του την ψυχή και τα βοήθησε να βρουν το δρόμο τους….
 
Ορφανά παιδιά του Εμφυλίου…. χωρίς ατζέντηδες και μεγάλα τζάκια ….
 
Οι σκληρές εξετάσεις μονόδρομος για την επιβίωση ...άλλοι διορίζονταν αμέσως με “μπάρμπα στην Κορώνη” στα Υπουργεία και στις τράπεζες και άλλοι πάλευαν με τα βιβλία κάτω από τη λάμπα ....
Και όμως νάτος εδώ ..... λεβέντης τα κατάφερε :
 
ο Πρώτος ανάμεσα στους Πρώτους … ο ΑΡΙΣΤΟΣ μεταξύ των ΑΡΙΣΤΩΝ ….
 
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία εποχής δεν θα δείξει ένα ξεκούραστο νεανικό πρόσωπο, αλλά ένα πιο κουρασμένο …πολύ πιο ώριμο… μα τόσο σημαντικό για όλους όσους τον γνώρισαν και εξακολουθούν να τον συναναστρέφονται …
 
Στα διακριτικά του πρωτοετή δόκιμου της Σχολής Αξιωματικών της (τότε) Αστυνομίας Πόλεων, διακρίνεται η Αριστεία του, σαν Αρχηγού της Σχολής Αξιωματικών:
 
Τα δυο ασημένια επιρράματα με το αστέρι στις επωμίδες της στολής του …
 
Μια μοναδική και συνάμα τόσο τιμητική διάκριση του Άριστου Αξιωματικού μεταξύ των Αρίστων συναδέλφων του …
 
Ναι, είναι ο πατέρας μου…. ο τόσο λατρεμένος μας … δεν μπόρεσα και ίσως να μην καταφέρω ποτέ στη σταδιοδρομία μου ν’ αγγίξω το μεγαλείο και τα χαρίσματα του ……
 
Δεν κρύβω, ότι έδωσα και εγώ τον όρκο του Έλληνα Αξιωματικού … άλλαξα πορεία στη συνέχεια…. συγκέντρωσα ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών περίσσιους για κάποιους, αλλά αυτό τον Άνθρωπο δεν μπόρεσα να τον φτάσω ακόμα …
 
Πρέσβευσε με τη διοίκηση του …. με το παράδειγμα του κυρίως, την Αριστεία ως Στάση ζωής….. την έκανε βασική κινητήριο δύναμη και έδωσε χρώμα στη ζωή του και στη δική μας ζωή….
 
Η αγάπη του στο Σύνταγμα & τους Νόμους, που τόσο συνειδητά υιοθέτησε σαν στάση ζωής και δεν δίστασε ποτέ να μου μεταδώσει με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του, φαντάζοντας τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ και ΑΞΙΟΣ στα μάτια μου, μου έδωσε και εξακολουθεί να μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω, ενάντια σε κάθε αντιξοότητα.
 
Ναι, γιατί η Αριστεία μας κάνει να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι, να βάζουμε στόχους, να καινοτομούμε, να είμαστε δημιουργικοί, χρήσιμοι στην κοινωνία και τελικά ευτυχισμένοι.
 
Καιρός είναι να «πυροβολήσουμε» τους «βολικούς» μύθους καιροσκόπων και να παραδεχθούμε, ότι οι άριστοι και οι άριστες είναι αυτοί που δίνουν το κάτι παραπάνω στην Ομάδα, την Κοινότητα, την Κοινωνία.
 
Όσοι ψάχνουν άλλοθι για τη δική τους αδυναμία ή απροθυμία να διακριθούν σε κάτι, ήλθε η ώρα να σταματήσουν να διεκδικούν τις θέσεις που αξίζουν σε όσους μοχθούν, βάζουν στόχους, διδάσκονται από τις αποτυχίες, καταφέρνουν διακρίσεις και είναι διαθέσιμοι στην πρώτη γραμμή για να πάει ο τόπος βήματα μπροστά.
 
Και δυστυχώς τέτοια μικρά «ανθρωπάκια» συναντώ πολλά σήμερα … που καμώνονται και καυχώνται πως είναι «κάποιοι» σπουδαίοι και σοφοί….. και συνήθως κρύβονται πίσω από μια φτηνή «κομματική ταυτότητα» για να κρύψουν την γύμνια και την ημιμάθεια τους…..
 
Όμως η Αριστεία και η Αξιοκρατία είναι βασικοί και αλληλένδετοι πυλώνες της Δημοκρατίας, οι οποίοι εσχάτως μονοπωλούν το δημόσιο λόγο.
 
Η αριστεία στη γλώσσα μας σημαίνει - κυριολεκτικά- τη διάκριση στη μάχη άρα στην πράξη. Αξιοκρατία επίσης είναι η επικράτηση των ικανών, των αξίων, αυτών που αξίζουν περισσότερο.
Το κρισιμότερο σημείο όμως είναι με ποιο τρόπο περνάμε από την αριστεία στην επιλογή του αξίου, ώστε η διαδικασία να αποκτήσει πρακτικό περιεχόμενο.
 
Ελέγχοντας τη συνολική πορεία κάποιου τόσο στην ιδιωτική ζωή του όσο και στο δημόσιο βίο, θα αποδειχθεί ποιος είναι άξιος και ποιος είναι άριστος.....
 
Τους άριστους τους έχει ανάγκη η Δημοκρατία για να μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα εξισωτικό στη βάση του, αλλά αριστοκρατικό στην κορυφή του, καθώς θα πρέπει – κατά την απλή σκέψη του γράφοντος - να κυβερνούν οι καλύτεροι, δηλ. οι άριστοι …… οι πιστοποιημένα άξιοι και αυτοί να καταλαμβάνουν τις θέσεις ευθύνης και να διοικούν….
 
 
 
Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017
 
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος  

Αντίο καλέ μας Φελίζ !!!




Αντίο καλέ μας Φελίζ … καλορίζικος στο νέο σπιτικό σου …!!!
 
Σήμερα έκανες την τελευταία πρωινή βόλτα σου στο βουνό και άφησες πίσω όλους τους φίλους σου …… ναι εσύ ο τόσο ευγενικός Φελίζ κατεβαίνεις στην πόλη στην νέα σου οικογένεια ......εσύ που ποτέ σου δεν θέλησες να φας ψυχές και ν΄ αλέσεις ευτυχίες ….εσύ που μας βοήθησες, ώστε τα όνειρα μας να γίνονται πιο δυνατά ….!!!
 
Στο υποσχεθήκαμε εξάλλου στην μέρα υιοθεσίας πριν ένα μήνα, ότι θα βρεθεί και για σένα ένα σπιτικό, μια οικογένεια να σε αγαπήσει και να σε κρατήσει πλάι της …..
 
Για εμάς σήμερα δεν είναι μέρα εγκατάλειψης και θλίψης, αλλά μια μέρα χαράς …ένα αληθινό πανηγύρι …..
 
Σ΄ ευχαριστώ και εδώ με τη σειρά μου, γιατί μαζί με τους αδέσποτους φίλους σου πρόσφερες κάτι που δεν μπορούμε να αντλήσουμε από αλλού, ούτε καν ίσως από τη σχέση με κάποιον άλλον άνθρωπο:
 
την μοναδική αίσθηση του απόλυτα απλού, της καθαρής φύσης και άδολης αγάπης ….
 
Μας τίμησες στην τελευταία αυτή βόλτα σου κάτω από την πρωινή βροχή με την εσωτερική καλοσύνη και ομορφιά σου …. η νέα σου οικογένεια θα βιώσει αυτές τις ποιότητες από έναν υπέροχο ημίαιμο σκυλάκο ….θα μπορούν να συνεχίζουν να είναι κοντά σου…. να σε αγαπάνε και να σε προστατεύουν με όση θετικότητα έχουν μέσα τους..... αυτό άλλωστε δεν ήθελες ;
 
Και εμείς, όπου σε δούμε θα σε καμαρώσουμε και θα σε χαιρετήσουμε με όλη την δύναμη της αγάπης, που μας πρόσφερες τόσο πλουσιοπάροχα ….
 
Στην Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης περιμένουν το νέο τους σπιτικό και οι υπόλοιποι φίλοι του Φελίζ, που έμειναν πίσω ….
 
Μα ναι ....αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία :
 
 
 
 
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017
 
Για την αντιγραφή
Διονύσιος Κ. Αναστασόπουλος

ΕΙΣ ΜΝΗΜΙΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ 28.05.2017



Μνημόσυνο:
 
Γνωρίζω, ότι μνημόσυνο ονομάζεται η θρησκευτική τελετή εκείνη που γίνεται σε μνήμη νεκρών και προς ανάπαυση της ψυχής τους. Τα Ιερά Μνημόσυνα είναι προσευχή για τους νεκρούς μας. Η πίστη ότι δεν χάθηκαν αλλά ζούνε, «οι γαρ Θεώ πεπιστευκότες, εάν κοιμηθώσι ουκ εισί νεκροί», βάζει λόγια προσευχής γι’ αυτούς στην καρδιά και τα χείλη μας και δίνει παρηγοριά στην ψυχή μας.
«Μετά των αγίων ανάπαυσον, Κύριε, τους αγαπημένους μας»…
 
Έτσι λοιπόν πραγματοποιήθηκε, σήμερα Κυριακή 28 Μαΐου 2017, με μέριμνα της Διεύθυνσης Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ (ΓΕΣ/ΔΕΔ) στο Ηρώο των ΛΟΚ στο Καβούρι Βουλιαγμένης, παρουσία εκπροσώπων της Κυβέρνησης, του κ. ΓΕΠΣ, του Διευθυντή ΓΕΣ/ΔΕΔ, στελεχών των ΕΔ και πολιτών, μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων Αξιωματικών και Οπλιτών των Δυνάμεων Καταδρομών στους ιερούς του Έθνους μας αγώνες, μέσα σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα.
 
Τα λόγια του ιδρυτή των Λ.Ο.Κ, Στρατηγού Ανδρέα Καλλίνσκη(1895-1956) στο Α΄ μνημόσυνο των Λ.Ο.Κ παραμένουν επίκαιρα:
 
"Σεις νέοι στρατιώτες, που σε λίγο θα υπηρετήσετε στους δοξασμένους ΛΟΚ προσέξτε καλά τα λόγια μου. Τα όπλα που κρατάτε στα χέρια σας είναι όπλα ιερά. Είναι τα όπλα που κρατούσαν Εκείνοι, που τώρα ακούσατε τα ονόματά τους και που μόνο ο θάνατος μπόρεσε να τους τα πάρει από τα χέρια. Κρατάτε τα σφιχτά και καν'τε όρκο φοβερό ποτέ να μη τα ντροπιάσετε τα όπλα τα ιερά."
 
Θα περίμενε κανείς η σημερινή βροχερή μέρα να ξεκινήσει για μια κατηγορία ανθρώπων με παράπονα τύπου : “Δες τι παλιόκαιρος , πως βρέχει και θα χάσουμε το μπανάκι μας και το καφεδάκι μας, με το αραλίκι στην παραλία κλπ …κλπ..”
 
Όμως υπάρχει και άλλη μια κατηγορία ανθρώπων:
 
Αυτοί που στο μνημείο των Λ.Ο.Κ υπέμειναν στωικά την ακατάπαυστη βροχή, αν και ηλικιωμένοι, ακρωτηριασμένοι, με προβλήματα υγείας μαχητές, δίδοντας το Παρών στα 80 + έτη της ηλικίας τους.
 
Όσοι στάθηκαν πλάι τους, ένιωσαν ότι αυτοί οι άνθρωποι δίνονται και δίνουν χωρίς όρια σε αυτό που κάνουν, ξαναζούν τα όνειρα τους μέσα από την τελετή αυτή, εξαγνίζοντας τον αξιακό κώδικα του πολεμιστή των Ειδικών Δυνάμεων.
 
Είναι σημαντικό σήμερα να βλέπεις ανθρώπους να ονειρεύονται... να ξεδιπλώνουν τις μνήμες πολέμου, διάχυτες με την ευαισθησία και τους προβληματισμούς τους.... να εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο και να μπορούν να δακρύζουν……
 
Απέναντι τους στα μαγαζιά της παραλιακής πολύ αργότερα (μετά το βραδινό ξενύχτι) εμφανίζονται σιγά - σιγά και οι άνθρωποι «απομιμήσεις», αυτοί που ντύνουν ακριβά το σώμα τους, για να κρύψουν την γύμνια της ψυχής τους.
 
Σκεπάζουν την ρηχότητα της ύπαρξης τους, με την πολυτέλεια των ρούχων τους ή την διαφημισμένη διασκέδαση τους. Συμπληρώνουν τον κενό και άδειο τους κόσμο με την «υποτιθέμενη» εξωτερική - χειρουργικά όμως αναπλασμένη - «ομορφιά» τους με ημερομηνία λήξης.
 
Ταυτίζονται με την επωνυμία διάφορων σχεδιαστών και μαγαζιών life style , προσπαθώντας να αποκτήσουν μια δική τους ταυτότητα. Και δανείζονται τις δικές τους αξίες, γιατί φυσικά δεν έχουν προσωπικές αξίες ζωής και κυρίως αξίες συναναστροφής...
 
Προσφεύγουν έτσι στις υλικές και πρόσκαιρες χαρές για να χρωματίσουν τις άχαρες φτηνές ζωές τους. Επιδεικνύουν με ξέχωρη αλαζονεία το στυλάκι τους, τονίζοντας εμφαντικά τις άτονες και ασήμαντες παρουσίες τους.
 
Δυστυχώς διακρίνονται αποκλειστικά για τις ενδυματολογικές και επιφανειακές τους επιλογές και όχι για τον αξιόλογο τους χαρακτήρα. Μα φυσικά και ένα επώνυμο ρούχο ή ένα κατάστημα διασκέδασης μπορεί να καλύψει ιδανικά τις φοβίες και τις συμπλεγματικές συμπεριφορές τους...Ξεχωρίζουν για τα «υψηλών τιμών αγαθά» τους και όχι για το ανάστημα της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας τους.
 
Και θα συντροφεύουν πάντα επιδεικτικά με αυτά, την θλιβερή μοναξιά τους, στους «δήθεν» κύκλους λοιπών ναυαγίων, που περιφέρονται διαρκώς άσκοπα …
 
Έχουμε λοιπόν τους ανθρώπους «απομιμήσεις» απέναντι στους ανθρώπους μαχητές !!!
Όμως οι άνθρωποι δεν κρίνονται από τις «πρώτες» εντυπώσεις και τους εντυπωσιασμούς...
 
Η Αξία των ανθρώπων κρίνεται στο τέλος …
 
Ναι εκεί και μόνον εκεί φαίνεται και ορίζεται η Τιμή και η Αξία …!!!
 
Για μένα, αλλά και για τα υπόλοιπα αδέλφια μου, η σημερινή μέρα συνιστά μια λύτρωση.
Να ξεκουραστούν η ψυχές τους εδώ…. σε αυτό το Μνημείο στο Καβούρι…. να ξέρουν ότι δεν τους ξεχάσαμε ….ότι είναι Παρόντες έστω και για λίγα λεπτά κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Μάϊου….
 
Όλοι τους επιστρέφουν στις θύμησες μας τόσο ζωντανοί και γελαστοί, ως Ήρωες.!!!
 
Γιατί έτσι τους αξίζει...!!!
 
  

Κυριακή 28 Μάϊου 2017
 
Για την αντιγραφή
 
Διονύσιος Κ.  Αναστασόπουλος

Υ.Γ
 
Καλώς όρισες παλληκάρι μου …καλώς όρισες !!!
 
Με αυτά τα λόγια η αδερφή, ο αδερφός και οι πατριώτες του 21χρονου (τότε) Λοχία Καταδρομών Στέφανου Τζιλιβάκη τον υποδέχτηκαν σήμερα στις 28/05/2017 σαράντα τρία(43) χρόνια μετά στο σπίτι του….
κομάντος καλώς όρισες .....
 

ME ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΟΚΤΩ !!!

Με μεγάλη χαρά είδαμε να ολοκληρώνεται η ράμπα ΑμεΑ στο συγκρότημα της τ. ΣΚΥΠ Πειραιά (Ι.Ε.Κ-Σ.Ε.Κ-ΕΠΑ.Λ).
    
Η διαδικασία ολοκλήρωσης της, στηρίζει έμπρακτα θέματα προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρίες (ΑμεΑ) ή άλλες κινητικές δυσκολίες.
   
Με πλήρη προσβασιμότητα, που επιτρέπει στον χρήστη τροχοκαθίσματος να κινηθεί μέχρι τις αίθουσες διδασκαλίας του κτιρίου.
   
Σε ποιούς απευθύνεται;
   
Σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι απ' τη ζωή, αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της μάθησης, της Παιδείας στο Δημόσιο Σχολείο !!!
   
Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν την ψυχή τους στα πόδια, αλλά ανοίγουν τα βιβλία τους και αλλάζουν την ζωή τους …
 
Οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβήθηκαν να λυγίσουν και να κλάψουν κάποτε …. Μόνοι και μοναχικοί, επειδή εμείς με την υγιή μας σωματική διάπλαση, επιλέξαμε την μοναχικότητά τους και την απομόνωση τους, παρκάροντας τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα μας στην είσοδο και στις προσβάσεις τους …..
   
Αυτοί όμως αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους και μπορούν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν...
 
Είναι αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν, να επιμένουν και κάνουν ευχές, εγκλωβισμένοι σ’ ένα σώμα που δεν συμβαδίζει με την καθαρότητα της ψυχής τους…..
  
Όλοι εμείς, που αντιμετωπίζουμε τους ΑμεΑ, σαν πολίτες δ΄ κατηγορίας , ας μάθουμε ότι κανείς τους δεν έχει ανάγκη τη λύπηση (μας) ….
   
Φωνάζουν τα μάτια τους : «Μη με λυπάστε, σεβαστείτε με απλά !!! ».
 
Το βλέμμα τους διαπερνά: «Ναι έχασα την αρτιμέλεια μου, έχω προβλήματα κινητικότητας, αλλά παραμένω ακόμα άνθρωπος ….άνθρωπος με αξιοπρέπεια … είμαι ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αδερφός, ο εγγονός όλων σας !!!».
  
- Θέλετε να με προσπερνάτε γρήγορα ... σαν να είμαι αόρατος... με αδιάφορη ματιά και στάση, μην τυχόν και τσαλακώσω την ωραία εικόνα σας, στον «δικό σας κόσμο των αψεγάδιαστων» ;
- Μια τέτοια στάση δεν αξίζει ούτε σε μένα , ούτε και σε σας ….
  
Η λέξη ΑΝΘΡΩΠΙΑ γράφεται με γράμματα οκτώ και οριοθετεί αξία χαμένη σχεδόν, υπό εξαφάνιση ….
Ας την ψάξουμε καλύτερα στην καθημερινότητα μας και κυρίως στα συναισθήματα μας !!!
 
 
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017
Διονύσιος Αναστασόπουλος