ΣΕΛΙΔΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2014

Το αμαξάκι με τις τρεις ρόδες

 

Τα βήματα του ήταν σταθερά …πιο γοργά καθώς πλησίαζε στην εκκλησία …σπίτι περίμεναν τα δυο αδελφάκια και η γιαγιά να τους πάει το «συσσίτιο» της εκκλησίας ...καμάρωνε καθώς θυμόταν τα λόγια της μητέρας του :

Κωνσταντίνε μου, γλυκό μου παιδί εσύ θα είσαι ο πατέρας για τα αδέρφια σου τώρα …εσύ θα με βοηθάς όσο λείπω τα πρωινά και τα βράδια για δουλειά ….εντάξει άγγελε μου ;

 

 

Ναι μητέρα, απάντησε και τα μάτια του βούρκωσαν ξανά από τις αναμνήσεις - εξάλλου ήταν μόνο έξι ετών όταν ο πατέρας χάθηκε για πάντα και τώρα στα έντεκα του (πέντε χρόνια μετά) τα είχε καταφέρει περίφημα στον καινούργιο ρόλο του .

 

 

Μα να κάτι έλαμψε στα μάτια του ..δυο τεράστιες μαύρες σακούλες γεμάτες παιχνίδια στην είσοδο μιας πολυκατοικίας …κοντοστάθηκε και μετά πλησίασε με την λαχτάρα ενός εντεκάχρονου που έχει στερηθεί για χρόνια την επαφή με τα παιχνίδια …κοίταξε δεξιά – αριστερά και κανένας κάτοχος δεν φαινόταν …. ψηλάφησε τα πρώτα παιχνίδια στην κορυφή ….ανείπωτη η χαρά του ….

Μετά ξεκίνησε να ψαχουλεύει τον θησαυρό λίγο πιο βαθιά, όμως να που σταμάτησε απότομα …τα τακτοποίησε ξανά και συνέχισε το δρόμο του ….σκέφτηκε:

 

 

Κάποιου ενοίκου της πολυκατοικίας θα είναι …τόσα πολλά παιχνίδια όμως, τι χαρά θα έκαναν τα παιδιά του !

 

 

Εξάλλου είχε το χρέος να φέρει πίσω το συσσίτιο για τα αδελφάκια και την άρρωστη γιαγιά …

 

 

Κωνσταντίνε ..Κωνσταντίνε έλα εδώ …μια διαπεραστική φωνή, φιλική όμως τον σταμάτησε …γύρισε και στο απέναντι πεζοδρόμιο η καλή κυρία Μ., με ένα πλατύ χαμόγελο τον καλούσε κοντά της ….Άφοβα πλησίασε …δίπλα της ένας άγνωστος γι' αυτόν κύριος καθόταν παράμερα …τους χαιρέτισε και τους δυο και τότε άκουσε κάτι που τον έκανε ν΄ αγαλλιάσει:

 

 

Κωνσταντίνε άνοιξε τις δυο σακούλες και διάλεξε ότι επιθυμείς …

 

 

 

Αλήθεια το λέτε; Ώστε δικά σας είναι τα παιχνίδια ; σας ευχαριστώ πάρα ..μα πάρα πολύ ...

 

 

Έτρεξε με μια λαχτάρα και κάθε φορά που έπιανε κάτι φωτίζονταν το πρόσωπο του …..ένας αμαξάκι στραπατσαρισμένο με τρεις ρόδες ήταν ο θησαυρός του … τον αγκάλιαζε πλέον σφιχτά, ενώ δεν παρέλειψε με τις ευχαριστίες του να ρωτήσει :

 

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ , αλλά θα μπορούσε να πάρω και μια κούκλα για την αδελφούλα μου στο σπίτι , εάν γίνεται και δεν τη στερήσω από κάποιο άλλο παιδάκι ;

 

 

Μια αθώα ερώτηση , γεμάτη λαχτάρα ενός παιδιού που έχει αναλάβει ρόλο μεγάλου …..μια κούκλα για την αδελφή του … τόσο απλά και ανθρώπινα !!!

 

 

Επέστρεφε σπίτι με τα πλαστικά δοχεία του συσσιτίου της εκκλησίας και δυο παιχνίδια στην αγκαλιά του…. ένιωσε περήφανος πάλι με τα λόγια της μητέρας :

 

 

Κωνσταντίνε γλυκό μου παιδί εσύ θα είσαι ο πατέρας για τα αδέλφια σου …

 

 

Οι πρώτες στάλες της βροχής ξεκίνησαν να πέφτουν …αγκάλιασε σφιχτά την κούκλα και το λειψό αυτοκινητάκι μέσα στο παλτουδάκι του για να τα προστατέψει και συνέχισε το δρόμο του ...

 

 

Ο πολύτιμος θησαυρός του δεν έπρεπε να βραχεί …όμως ίσως δεν γνώριζε ότι η βροχή αυτή της γκρίζας πόλης δεν έχει τη δύναμη να λεκιάσει την κρυστάλλινη καθαρότητα ενός παιδιού, ενώ μπορεί με ξεχωριστή ευκολία να διαπερνά και να λεκιάζει τις δικές μας ζωές …

 

 

Παρατηρητές του πόνου, θα μονολογήσει κάποιος …

 

 

Ε..και τι να κάνουμε εμείς τώρα βρε αδελφέ, έχουμε τα δικά μας βάσανα, θα προσθέσει ίσως κάποιος άλλος …

 

 

Αλήθεια ο Κωνσταντίνος δεν θέλησε συνειδητά να διαπράξει το αυτονόητο για ένα στερημένο μικρό παιδάκι: μια ενδεχόμενη κλοπή ξένης ιδιοκτησίας, όπως θα ισχυριζόταν ο ιδιοκτήτης των αφαιρεθέντων αντικειμένων ευτελούς αξίας…Παρέμεινε σταθερός με ήθος και αξιοπρέπεια ξεπερνώντας την παιδική του λαχτάρα για παιχνίδια με γνώμονα το χρέος στη μητέρα και τ’ αδέλφια του…

 

 

Όμως σε εμάς λέκιασε βαθιά την αντανάκλαση στο ατσάλινο βαρύ επώνυμο ρολόι … στα ακριβά αλουμινένια ζαντολάστιχα ενός αστραφτερού αυτοκινήτου που δεν έπρεπε να λασπωθούν …. στους καθρέφτες ενός ζεστού σπιτιού με ένα βαρυφορτωμένο χριστουγεννιάτικο γεύμα …….μια τόσο δυνατή αντανάκλαση ενός μαθήματος αξιοπρέπειας από ένα παιδί – αγωνιστή...

 

 

Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς πατέρα με σύμμαχο του μοναδικό αξίες και ήθος …

 

 

Υπάρχει τελικά ελπίδα, θα αναρωτηθεί κανείς σήμερα σ΄ αυτόν τον τόπο;

 

 

Ναι υπάρχει,  όσο υπάρχουν παιδιά σαν τον μικρό Κωνσταντίνο γύρω μας …

 

 

Αρκεί ν΄ ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια της ψυχής μας να τα δούμε ….

 

 

Η αξιοπρέπεια και η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής δεν γνωρίζουν όρια !!!

 

 

Καλά Χριστούγεννα σε όλους

 

 

                Διονύσης Κων. Αναστασόπουλος