Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Η τιμή του πανεπιστημιακού ασύλου






Ο Καντ είχε πει: Πάνω μου ο έναστρος ουρανός και μέσα μου ο ηθικός νόμος ….. Χρειαζόμαστε δηλαδή καλώς ή κακώς για την ατομική μας εξέλιξη και παραπέρα για την κοινωνική μας οργάνωση έναν ηθικό νόμο.

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός ειδικού θεάτρου που βασιλεύει και εκτός, αλλά και εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Φθορές δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας λαμβάνουν χώρα σε εκθετική μορφή. Τα γεγονότα αυτά γίνονται αντικείμενο συζητήσεων και από ξένους, καθ’ ότι στα τα πανεπιστήμιά μας πια δεν σπουδάζουν μόνο Έλληνες μυημένοι στην εδώδιμη πραγματικότητα, αλλά και αλλοδαποί, από χώρες πρώην σοβιετικού μπλοκ, βαλκανικές, αφρικανικές και ασιατικές και αυτό είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος πολύ σωστό.

Εκδηλώσεις ψυχαγωγικές διοργανώνονται μέσα στο πανεπιστήμιο και κατά ορισμένους κύκλους συνοδεύονται από εκτεταμένες ζημιές, ο ακαδημαϊκός χώρος γίνεται άσυλο καταστροφών, σε μια κινδυνολογία άνευ προηγουμένου.

Γνωστά «παπαγαλάκια» μιλούν ακατάπαυστα για παραβάτες ενήλικους ή ανηλίκους «αγνώστου προέλευσης». Αλλά και έξω από τον πανεπιστημιακό χώρο το «σπορ» της εικονογράφησης των πανεπιστημιακών τοίχων συνεχίζεται, έτσι για λόγους προσωπικής εκφραστικής, κατά ορισμένους πάλι κύκλους. Σωστό ή λάθος; Θα δούμε παρακάτω…

Θα ήθελα να καταθέσω, ως δάσκαλος-παιδαγωγός, ότι η φράση:
 
Πανεπιστημιακό Άσυλο και Ελεύθερη Διακίνηση Ιδεών, από τα φοιτητικά μου χρόνια με προβλημάτιζε, μου προξενούσε ένα δέος….

Για μένα οι φοιτητές μας είναι το παν, είναι δηλαδή η ελπίδα μας για μια υγιή, δημοκρατική κοινωνία και φυσικά δεν έχω διαπιστώσει έως σήμερα να προτιμούν αποκλειστικά τα brand names ψώνια, τον espresso freddo ή το facebook από την ουσία και τους σκοπούς της φοιτητικής τους ιδιότητας.

Ερώτηση: Το Δημόσιο ζημιώνεται με την ελευθερία ιδεών και την παρουσία επιφανών ομιλητών σε συνέδρια, όπως αυτό της Παρασκευής 15 και Σάββατου 16 Οκτωβρίου 2010, με θέμα «Ανατροπή του μνημονίου - Αριστερή εναλλακτική λύση και σοσιαλιστική προοπτική» και συμμετοχή μαρξιστών οικονομολόγων και θεωρητικών από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική με παράλληλη οργάνωση καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, που οργανώθηκε στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα με μεγάλη επιτυχία;

Απάντηση: Νομίζω πως όχι…το αντίθετο …έχει να ωφεληθεί πολλά και πολλαπλά !!!!!

Ποιο το ζητούμενο λοιπόν για τους νέους ανθρώπους, που η αδιαφορία της Πολιτείας τους οδηγεί στην ανεργία, στην απογοήτευση και στην εξωτερική μετανάστευση, ενώ εγκλωβίζει το πανεπιστήμιο σταδιακά και πολύ επιδέξια……

Αφουγκράζομαι: Η πανεπιστημιακή μας κοινότητα δεν είναι αμήχανη(όπως ορισμένοι θα ήθελαν), επειδή οι ευαίσθητες ηλικίες των φοιτητών μας, των παιδιών μας, δεν της επιτρέπει από τον ηθικό νόμο να δράσει αστυνομοκρατικά και τρομοκρατικά εναντίον τους…..

Η τιμωρία και κατά συνέπεια ο μόνιμος φόβος της τιμωρίας των νέων μας πιστεύετε πως θ’ αποδειχτεί σωτήρια για την κοινωνική μας ευταξία και ειρήνη και φυσικά την πανεπιστημιακή – ερευνητική πρόοδο; Φαντάζομαι πως όχι, διότι το δημοκρατικό κράτος και οι προοδευτικοί πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την κοινωνική ομαλότητα, θέλουν δημοκρατικούς κανόνες και αρχές, οι οποιες όμως δεν αφήνονται σε εξωκοινοβουλευτικές μειονότητες "κατά το δοκούν".

Νομοταγής πολίτης είναι αυτός που υπακούει σε κανόνες και δεν είναι αυτός ο τρομοκρατημένος πολίτης που το κεφάλι του βρίσκεται στην γκιλοτίνα της ποινής και της σύλληψης από υπερ-ζηλωτές της «νομιμότητας».

Οι καθηγητές – διδάσκοντες οφείλουν και αυτό έχουν δείξει μέχρι σήμερα, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο μπορούν να το υπερασπίζονται….
Τιμωρία όμως τι μπορεί να σημαίνει:
• ράπισμα στην αντίσταση,
• εξαρτώμενη νουθεσία,
• συστηματική επιτήρηση τύπου εμετικής αθλιότητας Big Brother,
• κίνητρα για δημιουργία διαπιστευμένων καταδοτών(βλ. φον Δημητράκης στο έργο του Δ. Ψαθά) και όχι συναδέλφων σε νέους, που τους κληρονομήσαμε μόνιμα ψεύδη και αβάστακτα χρέη;

Τουλάχιστον για μένα είναι θέμα τιμής και όχι τιμωρίας να σταθώ πλάι στα παιδιά μας ελληνόπουλα ή αλλοδαπά, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία η καταγωγή …είναι όλα τους παιδιά μας …. παιδιά της ελληνικής κοινωνίας και οφείλουμε να τα στηρίξουμε στα βήματα τους και όχι να τα διαλύσουμε αποχαυνώνοντας τα με μια παθητική μαθησιακή νουθεσία, σκοτώντας(με την τιμωρία) τα όνειρα τους …!!!

Δηλαδή τα ερεθίσματα της κοινωνίας, η τροφή για τη σκέψη τους που πάνε; περίπατο μάλλον …!!!!


Μαθήματα δημοκρατίας ας παραδώσουν ορισμένοι κύκλοι αλλού, την στιγμή που στον "οίκο των εργατών" ,ναι αυτό τον καλά επιτηρούμενο με κάμερες, μάντρες  και φυλάκια ασφαλείας είναι πρόθυμοι  κάθε στιγμή να καταδώσουν και να σπιλώσουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και συνείδησης  με κοντάρια και συμπλοκές …..!!!

 Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κεκτημένο (με αγώνες και πολύ αίμα) και έχει πέρα από συμβολικό και ουσιαστικό ρόλο....δεν ανήκει σε αναιμικές μειονότητες που το ευτελίζουν, το σπιλώνουν και το διαπομπεύουν .

Το πανεπιστημιακό άσυλο σίγουρα δεν πρέπει να καταργηθεί,  αλλά πρέπει να δοθεί άμεση λύση με διαδικτυακές διαπομπεύσεις καθηγητών, με συνεχή θύματα προπηλακισμών & ξυλοδαρμών, με την διακοπή των διδακτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων με την αιτιολογια: ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ, με την διάπραξη εγκλημάτων κοινού ποινικού δικαίου, που βρίσκουν ασφάλεια στην πανεπιστημιακή ασυλία...

Σε αυτό θα πω ΝΑΙ  στην πανεπιστημιακή επιτήρηση και διασφάλιση του αγαθού της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Περιουσίας και της τήρησης των Δημοκρατικών Θεσμών.



* Ο Διονύσης Αναστασόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τμήμα Μέσων, Επικοινωνίας & Πολιτισμού στα μαθήματα: Δημιουργική Γραφή και Ιστορία του Πολιτισμού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου